روز، هفته، ماه و حتی ماه ها گذشت...
نمی دانم بر او چه گذشت ولی مرا به اعتماد نزدیک کرد
و نیز آرامش
نمی دانم چون "او" هر لحظه باید به من ثابت می کرد واقعیت چیزی جز طعم تلخ نگاه من است
چیزی جز ادامه راه گذشته و گذشتگان
هر لحظه ثابت کردن، هر لحظه دفاع آسان نیست.
بر من اما چه گذشت؟
با بهتی همیشگی نگاه می کردم، ساده و صادقانه، از درک احساساتم ناتوانم
باور می کردم ...
نگاهش را دوست می داشتم ...
و طرح بیرنگ صداقتی که در صدایش جان می گرفت.
نمی دانم بر او چه گذشت اما ...
او هم نمی داند.
شکر و سپاس خدا
عشق است دیگر
می فهمی چه می شود اما نمی دانی چیست.