وقتی نمیشه هیچ جا نوشت یعنی شاید بشه اینجا نوشت
اما از چی ؟ اصلا نمیشه بدون نوشتن کسی که می خونه بفهمه منظورمو ؟؟؟!!!!!!!!!!
خسته نیستم
تنها هم نیستم
کمی تردید و دودلی و حرف هایی که نمی دونم باید بزنم یا نه
و تو که نمی دانی
تو که نمی دانی
اما شاید اگر می دانستی هم .....
۵ نقطه
ذهن من نمی تونه تمرکز کنه
تو چه می دانی من کجا می نویسم
می ترسم حرف بزنم و تو بگی ذهنم پراکندگی داره
می ترسم حرف بزنم و تو فکر کنی که من عادت به زیاد گفتن دارم
اما باور کن اینقدر خودمو تنها ندیده بودم و محتاج به حرف زدن
وای خدا
آخه چه می دونن آدما من از چی میگم
من تنها بزرگ شدم بدتر از تنهایی عادت به تنهاییه می دونی چرا ؟
چون وقتی تو جمعی که دوست داری قرار میگیری هم نمی تونی ارتباط برقرار کنی
اینه درد من
اینکه نمی تونم بفهمم تو دروغ میگی یا نه
اینکه نمی تونم به تو بفهمونم چقدر دوست دارم
نه که این کارو نمی کنم برعکس می خوام یه جوری وانمود کنم که اصلا خبری نیست
تو که نمی دونی من چقدر منتظرت بودم
نمی دونی وقتی ازم خبری میگیری من می لرزم
مثل همین امشب که ایمیلت رسید
می خواستم سریع جواب بدم اما لرزش دست و فکر نمی ذاشت
هی می نوشتم و هی پاک می کردم
مودبانه باشه
رسمی باشه
بزرگتر هست
استادته
شخصیتش بالاتر از این حرفاست که باهاش اینطور حرف بزنی
آخرش فقط تونستم عبارت < التماس دعا > رو پر رنگ کنم تا به زبون بی زبونی بگم خیلی کارم گیر پیدا کرده
خیلی دلتنگم
اه تا آخر بخونی متوجه میشی
یه حس بدی بهم میگه تو رو هم از دست می دم
قرار بود اینجا از دلتنگی ها بنویسم اما نمی دونستم خیلی از دلتنگی ها رو نمی شه نوشت
این بار البته دلم برای خودم هم تنگ شده
خود تنهام
تنها
می بینی همه تنهان
هنوز برام عجیبه
خیلی چیزا برام عجیبه اینکه این روزها می گذره اخه من که کاری نمی کنم چرا می گذرن؟
عجیب چون حقیقت جز اون چیزی بود که به من گفتن
راستی تولدم نزدیکه باید منتظر اتفاقی باشم ؟