فوران چرندیات

گوشیمو دیشب خاموش کردم اما بعدش خیس شد بعدشم صفحه اش پرید الانم تماس ها دایورته رو تلفن اتاق

فکر نمی کنم این دفعه دیگه سالم بمونه زنگ زدم خونه

آی که چقدر دلم تنگ شده

برای چی نمی دونم

برای آرامشی که وجود نداشته

اما صمیمیت پر رنگ و گم در بین خودخواهی ها

خواستم یه کم باهاشون حرف بزنم دلم باز شه که نشد

خب مشکل خودمه دیگه خودم باید حلش کنم چه اهمیتی داره که الان کارم حسابی عقب افتاده

راستی کارم

چقدر به عنوان مسئول پروژه بداخلاق و عصبی و دیکتاتورانه رفتار کردم ( از حق نگذریم بیشتر از همه دلم برای کار می سوزه اما سهل انگاری های بقیه عصبیم می کنه )

خیلی وقته با کسی حرف نزدم

مامان که هر روز زنگ می زنه اما بلافاصله بعد از احوالپرسی شروع می کنه به گفتن حرف های همیشگی ( خب حق داره با من حرف نزنه به کی بگه )

جدا عاشقشم اما خب نمیشه باهاش درد و دل کرد

یه چند مدتیه حواسمون به خدا نبوده اینه که فاصله مون زیاد شده

تو نت هم دیگه با کسی ارتباط ندارم

محدود شدم به چند تا ارتباط همکلاسیانه ( نمی دونم واژه دقیقش چی میشه ) و چند تا ارتباط کاری که هی غر می زنم توش (خوبه تخلیه میشم اما از اینکه اینقدر بداخلاقی می کنم ناراحتم )

بچه ها هم همگی رفتن خونه . تو اتاق تنهام

تنها با اون پنجره که جون میده که بشینی جلوشو و ساعت ها به آسمون نگاه کنی

خوبیه واحدمون اینه که طبقه ۳ هست یعنی طبقه آخر وگرنه که من دق می کردم

امروز کتاب سقوط برگزیدگان رو خوندم و بعدش زندگینامه همت

گویا آدم باحالی بوده

خوش به حالش

ما که اون ورا پارتی نداریم

گمونم دارم چرت و پرت میگم پارتی چیه دیگه ؟!!

آخرشم دعای صحیفه که درباره رفع غم و اندوهه

اینه که سر پام وگرنه که باز از اون دلتنگی های عمیق اومده سراغم که تا مدتها زمینگیرم کنه

من که کوتاه نمیام سر سخت و مقاوم

گر چه چیزی برام نمونده

حتی یک همدرد

حتی یک هم صحبت

اما نمی دونم چیه که از رو نمی رم

اخلاقم از بچگی همین بوده

سر سخت

همین ویژگی تنهاترم کرد

چون وقتی همه فکر می کردن نمی شه کاری رو انجام داد من انجام می دادم و جدا می شدم تنهاتر

و بقیه پر توقع تر و من نیازمندتر

نیازمندتر و تنهاتر

چه می دونم ....

دلم گرفته مولا

حیف است که تو باشی و سیل غم مرا ببرد